Na een heerlijke nachtrust wakker worden
met knallende hoofdpijn.
Altijd een raadsel waar het van komt.
In het verleden was het een bekend verschijnsel.
Dan had ik regelmatig het gevoel dat mijn hoofd
uit elkaar knalde.
Nooit gebeurd gelukkig.
Ook nooit kunnen achterhalen hoe, waarvan en waarom.
Maar al jaren heb ik er geen last meer van.
Tot vandaag dan ineens.
Dus rustig aan, paracetamol en tegenwoordig voor
de zekerheid even een testje gedaan.
Negatief.
Dus terug in bed wachten tot de paracetamol z’n werk
ging doen en mijn lief in de keuken rommelde met
koffie, thee enzo.
Gezellige, beloftevolle klanken en de geur van koffie
kwam de slaapkamer binnen.
Zonder cafeïne ruikt de koffie net als met.
En misschien is dat wel de oorzaak.
Het weekendje weg dronk ik gewone koffie en nu weer
cafeïnevrije. Misschien miste mijn lijf de cafeïne wel
en deed mijn hoofd pijn van verlangen.
Ik zal het nooit ween want ik ga dat niet experimenteren.
In ieder geval zat ik met mijn ontbijtje al weer aan tafel.
Beetje dizzy van de paracetamol maar zonder pijn.
Rustig aan deze dag en lief ging in z’n eentje wandelen.
Kwam ook een beetje mismoedig thuis.
Niks aan, zo in je eentje, zegt hij.
Je kunt het nergens over hebben.
Waar had je het over willen hebben, vroeg ik hem.
Geen idee, zegt hij, misschien wel nergens over.
Maar het is een verschil tussen het nergens over
kunnen hebben of nergens over willen hebben.
Snap ik.
Bakje koffie?
Ok maar wel zonder cafeïne.
Ook weer geregeld.
Ik lekker op de bank.
Hij repeteren voor het huiskamerconcert a.s. zaterdag.
Klinkt weer gezellig.
En de tuin doet z’n best er op z’n Paasbest uit te zien.
(Hans)
Pietje…..
Soms slaat de bovenkamer eventjes op hol .
Dan is de hersenpan soms eventjes te vol.
Wat in de wachtstand is geraakt
en piept en kreunt en steunt en kraakt
wordt snel gered door Pietje Paracetamol.