We hebben ons weer eens voorgenomen om even wat te minderen
met suiker, vet en alcohol.
Hoewel we steeds zeggen:
zoveel drinken we niet, zoveel snoepen we niet en zoveel vet
gebruiken we niet.
De weegschaal is onverbiddelijk en wijst steeds hogere getallen aan.
Dus blijkbaar gaat er iets niet helemaal goed.
En eerlijk gezegd weet ik natuurlijk wel hoe het komt.
We wandelen en fietsen veel en hebben blijkbaar een
grotere behoefte aan beloningen want de koffie en de taartjes
hebben we verdiend, zeggen we dan.
En de alcohol gaat niet met grote hoeveelheden naar binnen,
zeker niet zoals in vroegere tijden maar hij gaat wel,
En het is nu immers elke dag weekend, dus…
En de vetten?
Die vallen wel mee, hoewel ik heel veel hou van boterhammen
met pindakaas, veel pindakaas.
Dus duidelijk.
Het wordt nog duidelijker wanneer we de eerste keren
wel wandelen of fietsen, wel wat drinken maar geen taartjes.
Ook wanneer de avond valt en helemaal wanneer het echt weekend is en
wij geen borrel of wijntje nemen.
En die broodjes worden steeds dunner besmeerd, nog wel pindakaas maar
niet te veel.
Pas dan valt op hoe vaak we zeggen: ‘ach moet kunnen’ en
‘zo vaak doen we dit niet’.
Wel dus.
En hoewel we echt niet te zwaar zijn en ook niet te dik
en nog steeds fit, de kleding begint wat te knellen, de
broeken verdelen zich in twee stapeltjes: eentje goed passend en
eentje eigenlijk niet meer goed passend.
Dat stoort toch.
En zie het helpt.
We zijn inmiddels al weer zover dat dat ene taartje mag.
Dat ene glaasje ook weer.
En de laagjes pindakaas worden al weer wat dikker.
Als het daar bij blijft dan moet het kunnen, zeggen we.
Alles met mate, dat weten we al lang.
Maar matigen is maar matig, dat weten we ook.
Een vriend van ons zei: je kunt niet zeggen dat het niet lekker is.
Klopt!
(Hans)
Suiker vet en alcohol
brengt de zinnen aan de rol
en de kunst van potverteren
doet alleen maar meer begeren.
Altijd weer dat zelfde liedje.
Vroeger was ik maar een sprietje.
Kroop ik met een goed humeur
lachend onderdoor de deur.
Maar nu ben ik oud en grijs.
Waag me niet meer op het ijs
en dat doet me soms wat pijn
maar het zou mijn einde zijn.