De witte wolkenflarden omfloersen de toppen van de bergen rondom ons huisje.
Zo mooi om te zien hoe de flarden lijken te leven.
Een eigen wil hebben en hun weg zoeken en vinden.
Dat zegt natuurlijk weer (eens) meer over mezelf en over hoe ik in het leven sta.
Zoals ooit iemand zei: Ze is een beetje zoekend.
En of ik het heb gevonden?
Ik weet het niet want om iets te vinden moet je weten wat je zoekt
en om dat te weten moet je weten dat je zoekt.
En dat allemaal omdat die wolkenflarden om de bergen dwalen.
Let it be.
Ik weet wel wat ik hier op Faeröer zoek:
natuur, beleving, bergen, van huis zijn, ergen anders zijn, samen zijn
en samen beleven. Nu het nog kan, denk ik er vaak achteraan.
De hele onderneming is best spannend zowel voor hem als voor mij.
Hans rijdt prima, niks mis mee.
En hij voelt zich ook prima, alleen af en toe warriger dan anders.
Woorden zijn wat vaker verdwenen terwijl hij weet dat ze er zijn.
Net als mist dat de bergtoppen onzichtbaar maakt.
Maar hij is blij als hij de plekken herkent van waar we eerder waren.
Daaraan merken we ook dat het korte termijn geheugen aangetast is
maar dat ervaringen van langer geleden er nog steeds zijn.
Let it be.
Na de lunch is het wat lichter en we gaan op pad om de tocht te maken
die ik vandaag had bedacht.
Leynar – Eidi – Gjogv – Funningur – Nordskali – Leynar.
Het is een beetje nevelig bij vertrek maar we weten dat dat niets zegt over
hoe het op de andere plaatsen is.
Lekker gaan dus, het is droog en dat is hier altijd een kadootje.
(Hans)
Niets meer te geven ?
Een woordje zoeken wordt voor mij
zoiets als vloeken.
Ik krijg mijn woorden langzaam wel
wat moeizaam uit de doeken.
En wat er was- en wat voldeed- is vaak
nou juist wat ik vergeet.
Komt er een tijd dat ik mijzelf niet meer
herken?
Een tijd waarin ik niet zal weten wie in
ben?
Heeft dan het leven nog de kracht om te
beleven ?
Of wordt het enkel nemen en niets meer
te geven ?