We hebben mooie dorpjes in onze omgeving.
Via Oosterwijtwerd, Arwerd, Losdorp, Godlinze, Spijk,
Tweehuizen , Polen, via de dijk naar Biessum en
terug in Appingedam.
Niet eens heel erg ver maar zo’n prachtige verscheidenheid
aan landschappen en dorpsgezichten.
En overal dan even blijven staan om te kijken en een
foto te maken.
Of op een bankje de koffie en thee een appel en een
paar droge crackertjes te eten.
Die crackertjes zijn niet eens van onszelf maar die
heb ik uit de kleindochter-la gepakt.
Want ons brood was op, knäckebröd was op maar gelukkig had
ik nog wel twee appels.
Hoe alles zo op komt?
Ik moet al weer dagen boodschappen doen en
er is steeds een reden om het nog even uit te stellen.
Het kan nog wel – we hebben nog wel wat.
Tot we gaan fietsen en iets mee willen voor onderweg.
Niet vergeten de voorraad van kleindochter aan te vullen.
En dan vredig op een bankje zitten waar we praten
over oorlog en vrede en wat dat betekent.
Waar we praten over wie we zijn en wat we doen.
Waar we praten over verwachtingen die ook soms
bijgesteld moeten worden.
Waar we tot de conclusie komen dat hoe de
toestand in de wereld ook is, dat het ook een gegeven
is om zelf bezig te blijven.
En zo vervolgen we onze weg en met
het uitzicht op het stille wad met de altijd
terugkerende getijden, komen de gevoelens weer
in balans.
En als we thuis zijn, is het net of we een paar dagen
onderweg zijn geweest.
(Hans)
Bede.
We stoppen en gaan zitten op een bankje.
Tijd voor krekkertjes en voor een lekker drankje.
En we laten heel de santenkraam passeren.
Al die fietsers- al die dames en die heren.
En we spreken over oorlog – over vrede.
Over recht en onrecht- en ook over rede.
Over nu en over toen.
Wie we zijn- en wat we doen.
En de wensen zijn zo ongeveer een bede.