We moesten in Peize zijn en Peize ligt dichtbij Roden
of andersom mag ook.
En Hans heeft zijn jeugd in Roden (Roon) doorgebracht,
dus hadden we bedacht om een wandeling in Roden te doen.
Maar ach toen we weer buiten stonden regende het,
wat natuurlijk heel goed is voor de natuur.
Dus waren we er blij mee maar zagen we af van de wandeling.
We gingen gewoon naar huis want daar is het ook mooi
en zoals altijd, hebben we genoeg te doen (want we
hebben een leuk leven).
Thuisgekomen was het ook weer helemaal droog en
de zon scheen af en toe en zo zaten we ineens in
het zonnetje en dachten we aan mooie tochtjes
en dat het weekend was en dat we alles wat we ook
zouden kunnen doen, ook niet zouden kunnen doen.
Een half uurtje later zaten we op de fiets voor een soort
van rondje in de buurt.
In de buurt van Ekenstein richting Oosterwijtwerd en
daar de kerk bezocht die we sinds de restauratie nog
niet weer hadden gezien.
En buiten de kerk was dit labyrint gelegd.
En daar is dan ook meteen het onderwerp van de dag.
Want over een labyrint valt veel te zeggen.
Ook dat het geen doolhof is en dat je altijd in het
midden uitkomt en dus er ook altijd weer uit komt.
Dat spreekt mij wel aan.
Vooral dat in het midden uitkomen past goed bij mij.
Ik mag graag overal iets van vinden maar ben niet snel
heel extreem omdat er altijd zoveel voors en tegens zijn.
Zoveel mogelijkheden om dingen te beredeneren.
Zoveel wegen om een doel te bereiken.
En nadat je een doel hebt bereikt is het ook weer mooi om
op weg te gaan naar een volgend doel.
Of eerst terug te gaan naar de uitgang om
weer opnieuw te kunnen beginnen.
Zoiets ongeveer roept het labyrint bij mijn op.
(Hans)
Ontvlambaar lont.
Moeder aarde draait omrond
in mee en tegenwind.
De mensheid maakt het bar en bont
maar blijft haar petekind
en tegelijk de open wond
en het ontvlambaar lont.