Het is nog lang geen herfst en dat vind ik niet erg.
De herfstige gevoelens zijn ook grotendeels verdwenen.
Hoewel ik mij in elk jaargetijde wel een beetje herfstig kan voelen.
Daar hoeft het geen herfst voor te zijn.
Zelfs met een lekker zonnetje en mooie temperaturen
kan de herfst met alles wat er bij hoort, zich aardig
aan mij opdringen.
In de krant en op het nieuws zie ik de aandacht voor
wat in Oekraïne gebeurt naar de achtergrond verdwijnen.
En dat snap ik ook wel … een beetje.
Mensen kunnen niet altijd met ernstige zaken bezig zijn.
Dat kan ik ook niet maar toch zoemt het de hele dag mee.
Bij wat ik schrijf, bij wat ik lees, bij wat ik van plan ben.
Vooral plannetjes op de wat langere termijn brengen
gedachten met zich mee: als het doorgaat, of door kan gaan.
Dat heeft denk ik ook te maken met de vakantietijd
van de afgelopen jaren.
Door overlijden en ziekte van dierbaren kon het niet
door gaan.
Toen kwam Corona en ging er ook van alles niet door.
Nu is er oorlog en is het onzeker welke gevolgen dat nog zal hebben.
Dus het vertrouwen in de plannen is af en toe een beetje weg.
Toch maken we wel plannen want er is ook leven dat door gaat.
Er is leeftijd die door gaat (gelukkig).
Er is gezondheid die afneemt.
Dus bij alles wat er ook speelt, is het zaak om zelf ook
te blijven spelen.
En in mijn wat herfstige gevoelens wordt ik bevestigd
door de natuur, ook daar kan het nu een beetje herfstig lijken
en voel ik me één met de natuur.
(Hans)
Herfstige gedachten in het voorjaar.
Gedachten over wat ik hoor en zie.
Ze komen en verdwijnen meestal zomaar
maar zijn een teken soms van energie
en ook van zorg om wat te willen weten
van wat er hier en elders zich voordoet.
Om niet alleen met eigen maat te meten.
Want weten en begrijpen is groot goed.