Zo kan ik een hele dag bezig zijn met de vraag wat mij bezig houdt.
Wat is het doel van de dag nog geen idee.
Wat brengt het nieuws, niet veel positiefs.
Wat moet er in ieder geval worden gedaan, boodschappen.
Ondertussen ben ik met map zoveel bezig om uit te typen.
Ik typ in 2021 iets uit dat ik in 1992 heb geschreven over een periode in 1979 en in dat stuk keer ik weer terug naar de dagelijkse dingen in 1992 en dat allemaal met wat ik nu weet in 2021.
Het is als een roman die je voor de tweede keer leest en dan ineens dingen ziet die je eerder niet zag.
Ik heb de behoefte om mijn jonge zelf toe te roepen: je zag dat niet juist hoor, je vergat een heleboel mee te wegen en zag daardoor niet goed wat je eigen rol was.
Maar ja een geschreven roman is wat het is en dat is in het leven net zo.
Dus ga ik boodschappen doen op een rustig tijdstip en merk dat heel Appingedam dat aan het doen is.
Ik zet door en neem extra mee want er komt immers sneeuw.
Beetje warrige dag tot mijn dochter me belt en we hele verhandelingen hebben over zwangerschap, babykleertjes, klusjes die nog af moeten, en een superidee van haar om samen babyspulletjes te gaan naaien. Ik neem mijn naaimachine mee en zij laat een high tea bezorgen.
Kleinzoon in spé je bent nu al een feestje.