Het was weer eens zover, we mochten van onszelf weer uit eten.
Niet uit maar thuis.
Wel met de kaarsen aan, de wijn ontbrak niet en ik had allerlei lekkere hapjes gemaakt.
De gesprekken gingen over waar we op dit moment mee bezig zijn.
Een stukje verleden terug halen naar het heden.
Geen oude koeien uit de sloot maar kijken naar wie we waren,
hoe we zo waren geworden, wat er daarna met ons gebeurde en wie we nu zijn.
Heel wat gespreksstof, die voor ons ook nooit genoeg herhaald kan worden.
Omdat er telkens weer iets aan toegevoegd kan worden wat er eerder nog niet was.
Omdat we ouder worden, afstand kunnen nemen en veilig kunnen zeggen:
ach en wee en ’t is toch wat.
Om daarna weer over te gaan naar het moment, het heerlijke eten, de heerlijke wijn,
het zachte licht.
Even samen omdat kleindochter een nachtje uit logeren is.
Voor ons allemaal leuk gelukkig.
Ook dat is Corona, we kunnen niet echt weg en ook al vinden we haar superlief en zij ons ook, af en toe even zonder elkaar is ook fijn.
Mijn zorgen over dat ze misschien een nachtje extra moet blijven vanwege de sneeuw, zijn tevergeefs.
Ze zal dus vandaag wel weer thuis komen.
Inmiddels is het ietsje wit dus wie weet.
Je bent welkom kind!