Duif met helicopterview.
Wat zie je duif daarboven als je naar beneden kijkt.
Je ziet mij zoals ik denk dat je mij ziet.
Ik zie jou zoals ik je zie.
Heerlijk wiebelend op de dunne tak.
Hoewel je misschien zelf niet weet dat je heerlijk wiebelt.
Niet weet wat heerlijk wiebelen is.
Niet weet wat wiebelen is.
Niet weet.
Of weet je dingen die ik niet weet?
En zie je dingen die ik niet zie.
Of dicht ik jou de dingen toe waarvan ik denk dat je ze ziet.
Of misschien waarvan ik wil dat je ze ziet.
Ik wou dat je op een vredige wereld neer kon kijken.
Een wereld van en voor ons allemaal.
Voor dieren zoals jij en mensen zoals ik.
Misschien ooit, ooit in het land van Ooit.
Maar al heeft dat land bestaan, ik ben er nooit geweest.
En nu kan het niet meer want het is er niet meer.
Hopelijk gaat dat niet met onze wereld zo.
Voorlopig moet die nog maar even blijven.
En dat even mag van mij eeuwig duren.
Ook als ik er niet meer ben en jij er niet meer bent.
Dus duif, wieg jij daar lekker hoog boven in de boom.
En zit ik hier veilig beneden naar jou te kijken.
Mijn helicopterview moet nog komen.
Misschien ooit.
Misschien nooit.
(Hans)
Is dat mijn land?
Wat kan ik met een land van ooit
dat stil staat- dat zich niet ontplooit?
Een land dat zijn vooruitgang kooit
en daarvan de gevolgen rooit.
Wat kan ik met een land van ooit
dat dagelijks met onmacht strooit?
Al struikel dansend zich vergooit
en daardoor niets dan onmacht rooit.
Wat kan ik met een land van ooit
dat zich aan wanbeleid vergooit?
Dat enkel met beloften strooit.
Is dat mijn land dat zich vergooit?