(30-06-2022)
In de rij voor de boot ‘hangen’ we net als alle anderen wat rond de auto,
eten onze lunch en drinken de meegebrachte koffie.
Thuis zijn maakt hier plaats voor weg zijn en dat is een heerlijk gevoel.
We kunnen het nog en we doen het ook.
Veel vroeger dan verwacht kunnen we ook de boot al op en
onze rij mag eerst zodat wij als derde auto voorin staan.
De kans om de auto niet terug te vinden is er niet
want er is één autodek en ik maak een notitie van de in-uitgang voor ons.
De hutten zijn nog niet schoon, daar kunnen we nog niet in maar
we kunnen wel buiten zitten.
Het is nog lekker warm, hoewel de lucht hier en daar al betrekt.
Af en toe wordt omgeroepen welke hutten klaar zijn.
‘Onze hut’ op dek 5 ziet er weer heerlijk uit.
Klein, intiem, alles aanwezig en met zeezicht.
De eerste keer op een Ferry hebben we een binnenhut gehad (is goedkoper)
maar dat is ons niet goed bevallen.
Wij voelden ons wel heel erg opgesloten.
Alle spullen geven we een plekje en we gaan op zoek naar het zonnedek.
Daar is het al erg druk en alle zitplaatsen zijn bezet.
We vinden een plekje langs de reling en zien hoe de laatste auto’s,
campers en caravans aan boord komen.
Dan komt het sein van vertrek en ik voel me blij dat ik er bij ben.
Nu al en de reis moet nog beginnen.
Ergens klinkt heel vaag een stemmetje:
Als dat maar niet op een teleurstelling uitloopt.
Dat vage stemmetje overstem ik met de gedachte:
Geeft niet, ik ben nu hier en nu en dit is al leuk en goed.
Bovendien is het aanbod ‘Omgaan met teleurstellingen’ via google zo groot,
daar is vast iets voor me bij als het zover komt.
We kijken elkaar aan, geven een kus en grijnzen tevreden.
(Hans)
Niets overslaan.
Van binnen jong- van buiten grijs
maar toch nog graag op pad.
De wereld is geen paradijs
maar wel een grote schat.
En daarom toch nog graag op reis
er zit nog veel in ’t vat.
Er is een tijd van komen
en liefst niets overslaan.
Van nemen- nam- genomen
en daarna weer van gaan.