Langs het mooie fietspad met bosserijtjes en bomen zagen we lege eierschalen liggen.
Vrij grote ook nog wel.
Beetje bevreemdend eigenlijk om in juli eierschalen te zien liggen.
Welke vogels leggen nu nog eieren.
In mei leggen toch alle vogels een ei?
Maar dan bedenk ik dat niet elk gezegde ook helemaal waar hoeft te zijn.
En misschien dat door het koude voorjaar sommige vogels wat aan de late kant zijn.
Maar dan nog.
Waarom liggen er dan op diverse plekken juist langs dit fietspad die kapotte schalen?
En van welke vogelsoort zijn die eieren.
En zijn er dan wel jongen uit gekomen.
Of gaat het om vernielde nesten.
Allemaal vragen.
Een dag later worden ze beantwoord.
Er zijn een paar jongens die er een sport van hebben gemaakt eieren uit de verkoopkast bij een boerderij te stelen en ze kapot te gooien op het fietspad.
De verkoper had dat nog nooit meegemaakt.
Hij weet nu wie het zijn en kan er werk van maken.
Wij schudden het hoofd en denken aan onszelf toen we jong waren.
In eerste instantie denken we dat wij zoiets nooit zouden doen.
Maar na enig speurwerk in de hersenkronkels komen er toch ook wel wat ‘dingetjes’ naar boven.
Bij Hans wat meer dan bij mij.
Niet dat ik zo braaf was maar ik vernielde niet snel iets.
Bij mij ging het meer om op plekken te komen waar dat eigenlijk niet mocht.
Bordjes verboden toegang werkten bij mij als: wie kan zien dat ik hier ben.
Hans heeft wel wat vaker toegegeven aan vernielzucht.
Vroeger uit baldadigheid en later in overmoedige buien na een paar(?) biertjes.
Ja zeggen we dan: het zijn toch altijd jongetjes die dingen stuk maken.
Maar of dat waar is…
(Hans)