Naaldhakken.
Als je vaak de zelfde route loopt valt je van alles op.
Want een heleboel dingen heb je al gezien
dus daar loop ik zo aan voorbij.
Pas wanneer er verschillen zijn met een vorige keer
wordt mijn aandacht er naar toe getrokken.
Zo is er nog steeds die ene scheve boom waarvan
het soms net lijkt of hij toch een beetje schever is dan de vorige keer.
Jammer genoeg kan ik dat niet nameten.
Wat ik me wel afvraag is, hoelang laten ze de boom staan.
Of is het wachten op vanzelf omvallen.
En is dat dan niet gevaarlijk.
Hans zegt: je hoort het wel als zo’n boom omvalt.
Toch hoop ik maar dat ik er dan niet onder sta.
Ik zou het geluid wel horen maar geen verband leggen
met de omvallende boom.
Denk ik.
Ik heb het nog nooit in de praktijk hoeven brengen.
Verder op de wandeling is een weggetje met scheuren in het asfalt.
We zien door de jaren heen dat die scheuren steeds groter worden.
Eerst viel het niet zo op maar de laatste tijd wel.
Dat komt omdat er nu ook allerlei zij-scheuren ontstaan.
Het asfalt lijkt hier en daar meer op een puzzel.
En de ‘hoofd-scheur’ is nu zo groot dat je hier niet
in het donker op naaldhakken moet lopen.
Nou zou ik dat ook niet zo maar doen.
Ik ben bang in het donker en dit weggetje is niet verlicht.
Bovendien heb ik geen naaldhakken.
Ook nooit gehad.
Daar kan ik wel allerlei redenen voor aanvoeren.
Maar de belangrijkste reden is dat ik er niet op kan lopen.
En ik mag graag en veel lopen.
Het zal nog wel even duren voor ik met mijn wandelschoenen
in de scheuren verdwijn.
Maar ik hoop voor iedereen die niet bang is in het donker en
wel op naaldhakken loopt dat die scheuren gauw gedicht worden.
Het doet me teveel denken aan aardbevingen maar daar
zal het wel niet door komen… toch?
(Hans)
Laat toch zo’n reus niet zomaar gaan.
Laat hem gerust nog even staan
en eer zijn lieve leven !
’t Is nemen- maar ook geven
dus zegen deze veteraan!