hansvanderlijke.nl

En ja het is een mooie dag.
De zon schijnt en wij zijn er bij.
Dat is het heerlijke van buiten zijn.
Je pakt alle zonnestraaltjes mee.
Is het leven dan ook net zo zonnig?
Nou nee dat nou ook weer niet.
Daarvoor gebeurt er teveel in de wereld.
En dan vooral op plekken dichtbij.
In Limburg is het een drama voor betrokkenen.
En spannend voor anderen.
In Duitsland en België is het drama nog veel groter.
Daar helpt het zonnetje niet bij.
Al die mensen, al die doden en gewonden.
Al die levens die zo dramatisch eindigen.
Mensen die het vege lijf probeerden te redden.
Wat niet bij iedereen is gelukt.
Familie die daar was en waar het gelukkig goed mee is.
Alleen materiële schade.
En dat is vervangbaar.
Zo zitten we in het zonnetje alles nog eens op een rijtje te zetten.
Lezen berichten, huiveren en leven mee.
Maar gaan dan toch weer ons eigen gang.
Rondje naar Ommen, langs mooie paden en langs de Vecht.
In Ommen is het een drukte van belang, daar blijven we dus niet lang.
Als we ’thuis’ komen staat de teller op 72 km, hebben we ieder vier broodjes pindakaas op, een liter water gedronken, een thermoskan thee bijna leeg en ieder een mega-appel achter de kiezen.
’s Avonds fietsen we nog even naar de IJssel waar het water toch wel weer wat hoger is gekomen.
Maar op een rustige manier, geen paniek, geen probleem.
Alleen een ondergelopen fietspad.
We zijn ons bewust van de grote verschillen in ons land.
Met het buitenland.
Met wat er in je eigen leven speelt en in dat van anderen.
We worden er ook een beetje stil van.

(Hans)
Het noodlot blijft meestal op afstand
en glijdt daarna weer van je af.
Overstromingen- windhozen- bosbrand.
De wereld draait door op een draf.
Je zult er soms even bij stilstaan.
In schaduw van onmacht of nood.
Daarna is het snel al weer doorgaan
met zorg voor het dagelijks brood.