Even naar de winkel voor de weekboodschappen.
Ik heb eindelijk een tijd uitgevonden dat het rustig is in de supermarkt.
Ik zeg niet wanneer want je weet maar nooit…
De weekboodschappen doe ik met de auto wanneer er
ook toiletpapier moet komen.
Op de fiets kan ik anders niet alles meenemen en
ik wil nog steeds zo weinig mogelijk in de winkel komen.
Dus de auto.
Hans rijdt de auto voor me naar de weg want ik ben nog niet gewend
om bij ons nieuwe huis weg te rijden.
Er zit een bochtje, er is een hek, er is een heg en een paaltje bij de buren.
Zoveel obstakels in één keer kan ik niet aan.
Auto bij de weg, tassen mee en hup naar de winkel.
Het is niet druk en ik kan heerlijk kijken en beslissen
welke groente ik mee neem en ter plekke hele maaltijden bedenken.
Al met al duurt het dus wel even voor ik klaar ben.
Dan ook nog tulpen en een staatslot kopen en ik ben tevreden.
Onderweg naar huis zie ik een bekende lopen.
Hij lijkt verdacht veel op mijn lief maar waarom zou die daar nu lopen?
Het is hem wel.
Hij was ongerust geworden omdat ik zo lang weg bleef en ging maar eens op onderzoek uit.
Wat een geruststelling dat er iemand is die om me denkt.
Die aan me denkt, terwijl ik weg ben.