Onze wandelingen vervelen nooit, er is altijd wat te zien.
De pijlen op de stoep, die dan ook nog verschillende kanten op wijzen.
De spanning van toen kan ik nog voelen.
Hoe je in het goede groepje wilde zitten,
het slimme groepje,
het vlugge groepje.
En hoe je dan van te voren al een verstop plek had bedacht.
Een plek waar je niet gevonden zou worden.
Af en toe is dat ook prima gelukt.
Meer dan prima zelfs die keer dat we met mijn groepje
uren hebben zitten wachten tot we gevonden zouden worden.
Want ook al wilde je niet gevonden worden,
helemaal niet gevonden worden was ook niet spannend.
Tijdens het wachten spookten we dan van alles uit.
Vernielen deden we niet, wel dingen verplaatsen.
Of wat ook spannend was, zoenen met de jongen waar ik verliefd op was en
die ’toevallig’ in mijn groepje zat.
Dat deden we dan wel weer in afzondering want
het was natuurlijk niet de bedoeling dat iedereen het zou zien.
Ongestoord zoenen is nooit gelukt want onder het mom van:
Jullie verstoppen je niet goed genoeg, werden de zoenen snel afgewerkt.
We zijn die middag niet gevonden en na een paar uur zijn we naar huis gegaan.
De anderen waren allang gestopt met zoeken, het was te ver lopen geweest en
ze hadden het halverwege maar opgegeven.
De herinnering blijft een zoete.