hansvanderlijke.nl

Onderweg naar een bezoekje om nieuw leven
te begroeten stonden we even stil bij deze boom.
Niet nieuw maar wel indrukwekkend.
Hoe oud zou hij zijn en hoeveel heeft hij voorbij zien komen.
En waarom vinden wij bomen zo prachtig en indrukwekkend.
Of raken wij een beetje in mineur van dode bomen.
Deze dag waarop de zon zich zelfs nog even laat zien,
bewonderen wij de boom.
De kracht die hij uitstraalt en met een klein beetje
fantasie kun je er zo een fijne hut van maken en
biedt hij bescherming.
En fotogeniek is hij ook.
Hij hoeft zich niet mooier voor te doen dan hij is.
Hij hoeft geen lach op zijn gezicht te toveren.
Hij hoeft zich ook niet af te vragen hoe hij er
uit ziet nu hij oud is.
Hij hoeft niet te poseren.
Gewoon daar zijn en daar staan en
ons voorbij zien gaan.
Zoals gezegd op weg naar het begroeten van nieuw leven.
Zo mooi, zo teer en toch zo krachtig en al vol leven.
Met het kleine hummeltje op de arm dacht ik even aan
de grote boom.
Aan oud worden en jong zijn.
En zo vlinder ik door naar het begrip Oud en Nieuw.
De geur van oliebollen is hier en daar al aanwezig.
Maar eerst de kerst nog met de geboorte van nieuw leven.
Hoewel dat nog weer een beetje verdrongen wordt door een
oude man die nog wat te brengen heeft.
En zoals altijd vliegen we het jaar uit hoe we ook ons best
doen om de tijd een beetje stil te zetten.

(Hans)
Zolang hen dat zint.
Bomen- ze dromen
bij zon en bij maan.
Staan zonder schromen
en laten zich gaan.
Gaan met die steeds
maar weer woelige wind
die hen laat wuiven
zolang hem dat zint