Sinds de komst van de rekenmachine, heb ik het hoofdrekenen verleerd.
En sinds de rekenmachine ook op mijn telefoon staat, reken ik alleen maar met dit hulpmiddel.
Zeker als het om geld gaat.
Niet om kleine bedragen, dat komt altijd wel goed.
Maar als ik moet vergelijken, wat waar hoeveel en wat het verschil is, dan gebruik ik mijn hulpmiddel.
Ook bij het omrekenen van buitenlands valuta.
Want dat onthoud ik ook nooit.
Of het nou de Euro min ¼ was of juist plus ¼ of zoiets.
Nou is dat soort omrekenen dit jaar niet aan de orde.
We zijn in Nederland gebleven, net als vorig jaar.
Ik weet meteen hoeveel voor wat en ik vind dingen soms erg duur (biologische producten bijvoorbeeld) of juist spotgoedkoop (koekjes, snoep, frisdrank en chips bijvoorbeeld).
Maar als het om calorieën gaat, weet ik van de hoed en de rand.
Dat zit blijkbaar in mijn systeem ook al word ik daar niet altijd vrolijk van.
Wel tijdens het innemen.
Dan gaat alles erin als koek (heel toepasselijk).
Maar daarna…
Bij thuiskomst even checken of alles nog in evenwicht is, geeft altijd wat spanning (geen sensatie).
De weegschaal gaf deze keer plus 7 en twee dagen later min 3.
Gelukkig gaat het hier niet om kilo’s maar om onzen of onsen.
Rest plus 4 en die is twee dagen daarna ook weer verdwenen.
Dat ik dat wel even zeker wil weten zegt iets over mij (over wie anders ook).
Controlfreak.
Uit een sneltest blijkt dat ik nog geen hopeloos geval ben maar dat er ook nog wel wat te verbeteren valt.
OK.
Voorlopig hou ik me nog een paar dagen aan mijn eigen regel:
Bij niet al te veel bewegen hoort ook niet al teveel innemen.
(Hans)
Al dat rekenen doet er mijn tenen krommen.
Van de uitkomst- zit ik urenlang te brommen.
Min en plus en plus en min
floept mijn hersens uit en in.
Ik word doof en stom van alle rekensommen