Het is best lastig om mee te leven.
Niet omdat ik niet meeleef maar soms leef ik teveel mee.
Dan voelt dat wat een ander meemaakt alsof ik het zelf meemaak.
Daar wil ik dan ook uiting aan geven.
Bijvoorbeeld door die ander even aan te raken.
Soms wil de ander helemaal geen medeleven en wordt het verhaal wel verteld maar mag er verder niets aan meegevoel bij te pas komen.
Dat is voor mij heel lastig.
Ik ben zelf nogal mededeelzaam en vind het erg fijn als de ander blijk geeft van medeleven.
Mij troost.
Mij even aanraakt.
Nou zijn er allerlei trucjes om te voorkomen dat je teveel meeleeft.
Maar ik hou dan weer niet van trucjes.
Wat ik wel geleerd heb is even afwachten wat de ander van mij verwacht.
Dan geef ik niet wat ik zelf graag wil geven maar geef ik de ander dat waarvan ik denk dat het de bedoeling is.
De spontaniteit is er dan af maar ik raak niet meer in tranen omdat ik me afgewezen voel.
Of dit dan nog onder medeleven valt?
Ik weet het niet.
Thuis op de bank kan ik er nog eens rustig over nadenken.
Vandaar dat ik ook graag thuis op de bank mag zitten.
Ook graag mag wandelen.
En natuurlijk fietsen.
Het liefst langs de dijk met het wad aan mijn ene kant en landerijen aan mijn andere kant.
Daar gebeurt niet veel.
Niet meer dan dat ik me verbaas over al die meeuwen in de lucht.
De spreeuwen die zich al weer lijken te verzamelen.
En zwaluwen die zich alweer opmaken voor vertrek.
Twee witte reigers statig in het landschap.
En wij tweeën die dat mee mogen maken.
(Hans)
Onmacht laat zich niet verschuilen.
Laat me met de regen huilen.
Laat het zijn wat het moest zijn.
Al die onmacht- al die pijn.