Ik ben al heel wat dagelijkse belevenissen verder.
Niet dat ik eerder niets beleefde.
Ik had er alleen geen tijd voor om ze op te schrijven.
Alles bleef daarom in mijn hoofd.
Een hoofd dat steeds voller werd.
En aangezien ik een klein hoofd heb, wordt dat een beetje lastig.
Ik ben daarom blij dat er elke dag iets uit gaat.
Dat geeft verlichting.
Mijn lief besloot op een dag om er een gewoonte van te maken om te reageren op mijn schrijfsels.
Nou is het niet zo dat we daarom geen gesprekken meer voeren.
Dat doen we ook nog.
Soms gaan die gesprekken over het geschrevene.
Soms leveren die gesprekken over het geschrevene weer onderwerpen op om over te schrijven.
Zo houden we elkaar lekker bezig.
De ochtend zitten we tegenover elkaar, ieder achter een laptop.
We besteden de ochtend aan schrijven, praten, denken en doen.
Af en toe kijk ik even op en zie hoe serieus mijn lief bezig is.
Als hij bezig is met een reactie op mijn verhaal van de dag,
hou ik me heel stil.
Want hij wil het liefst de eerste zijn die met een reactie komt.
Soms is die drang zo groot dat ik even op hem moet wachten met het plaatsen van mijn stukje.
Soms is hij sneller dan ik en vraagt hij of ik mijn stukje nog niet heb geplaatst.
Ik moet dan wel even opschieten want hij zit er klaar voor.
Na het plaatsen van de stukjes, keert de rust terug en kunnen we een paar uur
ieder voor zich verdwalen…
Af en toe even opkijken.
Iets opmerken.
Een vraag stellen.
Antwoord geven.
Dat het zo nog lang zo mag blijven gaan….