hansvanderlijke.nl

In een lastige, moeilijke tijd luisterden wij vaak naar het lied:
Schuilen kan niet meer.
Ach, het is: Vluchten kan niet meer.
Zo zie je maar hoe herinneringen in je hoofd een andere vorm kunnen aannemen.
Ze worden beïnvloed door de belevenissen van vandaag.
Je zou ook kunnen zeggen dat herinneringen worden ingekleurd.
Dat doe je natuurlijk voor het grootste deel zelf maar toch kunnen anderen ook van invloed zijn.
Gesprekken die je hebt over vroeger kunnen ineens hele andere beelden oproepen.
Inzichten geven die je nog niet had.
Soms verklaringen geven waar je zelf niet opgekomen zou zijn.
Daarom vind ik praten ook zo fijn.
Vooral als het gesprekken zijn en geen monologen.
Een monoloog kan ook verhelderend werken maar mijn gedachten springen dan al snel naar zaken die er zijdelings mee te maken hebben.
Of er zelfs soms helemaal niets mee te maken hebben.
Praten, luisteren, denken.
Denken, luisteren, praten.
Op onze wandelingen doen we dat veel.
En dan ook in verschillende volgorde.
Maar altijd is er de zekerheid dat de ander luistert, denkt, praat.
Dat maakt het zinvol om te delen.
En als het voorjaar op zich laat wachten.
De temperaturen niet in ons temp gaan.
De buien te pas en te onpas vallen (meestal te onpas).
Dan zoeken we een plekje om te schuilen.
Die vinden we altijd.
Niet altijd bij elkaar want soms is daar de ruimte niet.
Maar wel altijd bij elkaar in de buurt.
Ieder op z’n eigen manier.