hansvanderlijke.nl

We komen in deze tijd nogal eens in Haren.
In de biotoop om precies te zijn.
Dat heeft natuurlijk een reden.
Onze kleinzoon is er en af en toe is er wat hulp nodig.
Wij vinden het geen probleem om even te komen helpen.
De uitdrukking is dan: het mes snijd aan twee kanten.
Op dit moment vind ik die uitdrukking niet passend.
Arme ouders, arm kleinkind, arme opa en oma.
We snijden dus niks.
We genieten wel.
Alles nog steeds op gepaste afstand.
Kleinzoon nog niet op de arm gehad.
Daar komt deze week verandering in.
Ik ga mezelf testen en dan…
Op weg naar de biotoop komen we over een spoorwegovergang.
Dat is best een lang woord eigenlijk.
Je kunt ook over ’t spoor zeggen.
Zoals we vroeger ook zeiden: spoorhek’n binnen dicht.
Daar dacht ik over na toen we voor ’t spoor stonden te wachten.
Dit waren geen spoorhekken maar spoorbomen.
Zo kwam ik weer op het beeld van hoe de spoorhekken er uitzagen.
Dat waren echte hekken, waar je ook niet zomaar onder door kon kruipen.
Best veilig.
Ik las ergens dat dit soort hekken weer geplaatst worden.
Best veilig.
Vooral met een kleinzoon in de buurt van ’t spoor.
Gelukkig duurt het nog even voor pap en mam zeggen:
Je mag niet over ’t spoor.
Wel zo rustig.