Het vennetje in het bos bij Diever waren we al voorbij.
Het beeld van het stille water was nog niet uit mijn hoofd.
Stille waters en diepe gronden, dacht ik en ik liep terug
om het stille water mee te nemen.
De vraag aan mij door mij is of ik een ‘stil water’ was vroeger.
Ik was wel stil, keek meer naar de mensen om mij heen dan
dat ik deel nam aan activiteiten of gesprekken.
Een van mijn eigenschappen werd: goed luisteren.
Maar of dat luisteren nou zoveel te maken had met goed willen luisteren,
betwijfel ik.
Want in mijn hoofd was het niet stil.
Daar gebeurde van alles.
Daar had ik drukke gesprekken en was ik actief.
Alleen durfde ik er niet mee naar buiten te komen.
Dus een soort van ‘stil waterige faalangst’.
Hoewel ik het begrip faalangst niet kende, was ik stil en dacht ik
dat dat bij mij paste. Dat ik zo was.
En die diepe gronden?
Tja dat waren dus al die gedachten, de gesprekken in mijn hoofd,
mijn ideeën en meningen.
En dat is wat anders dan stille waters die stil zijn omdat
ze arglistig, dubbelhartig of zoiets zijn omdat ze iets te verbergen hebben.
Ik heb niets te verbergen maar ik wil ook niet alles met iedereen delen.
En ook al heb ik geleerd om te zeggen wat ik denk,
ik maak nog altijd de keuze of dat is wat ik wil.
Want soms is stilte fijn of juist goed.
(Hans)
Ben die ik ben.
Er is nemen en geven
maar ik heb ook een stoel
en de boel blijft dan even
gewoon weer de boel
tot de vraag van: Waar ben ik
gebleven ?
Maar voor mij is er altijd papier
en altijd wel ergens een pen.
Plus de boodschap dat ik nog
steeds ben die ik ben…
In het hier- met plezier en vertier !