Er moest nog steeds iets gedaan worden.
Iets wat nog niet kon omdat het te vroeg was.
Toen kwam de Corona en kon het ook niet.
Toen was er geen goede dag om het te doen.
Daarna was er eindelijk de goede dag maar toch weer
door Corona uitgesteld.
Drie oktober was het dan zover.
Geen corona, niet echt de datum zoals gewenst en regen, heel veel regen.
Maar uitstellen deden we niet meer.
De asbus stond al een paar weken naast mijn bureau.
Naast een verjaardagscadeautje dat nog even moest wachten.
En het was nu een weekend nadat er ook al weer ander verdriet te verwerken was.
En verjaardagsfeestjes gevierd werden.
Ondanks al die regen was het op het moment zelf net even droog.
De golven aan zee schuimden er lustig op los.
En een paar dapperen onder ons gingen het water in.
De as daar laten gaan waar de partners zich kunnen herenigen.
De zee neemt het mee en het is goed zo.
Ondanks de tranen die rijkelijk vloeiden is er troost en een gevoel van vrede.
De missie is volbracht.
De weergoden hadden het goed met ons voor.
En zolang er iemand is die zich jullie herinnert, zijn jullie er bij.
Op de terugweg schijnt zelfs de zon.
Alsof wij bij geschenen worden op ons pad.
De wolken kleuren roze en rood.
Ze maken de wereld een beetje zachter.
Er moest nog steeds iets gedaan worden.
En dat is nu gebeurd.
(Hans)
Er is vrede er is rede
en geen pijn meer- geen gevecht.
Er is leven- nemen- geven
er is niets meer onterecht.
En er is met recht gezwegen
maar ook evenveel gezegd.