Ergens in ons land loopt een paadje.
Eigenlijk wel weer een gekke uitdrukking want een paardje loopt en een paadje niet.
Maar om nou te zeggen dat het paadje ligt, denk ik toch ook weer aan een liggend paardje.
Het paadje loopt dus en langs het paadje staat die boom.
De boom doet me denken aan de heilige Drie-eenheid.
(de vader, de zoon en de heilige geest).
Iets wat in mijn vroege jeugd een vanzelfsprekendheid was tot ik ging
nadenken over wat daar nou eigenlijk stond.
En ik snapte er niets van.
Drie in één dat kon ja niet.
Je had in die tijd wel de 4=6 en dat vond ik al lastig.
Maar dat begreep ik wel: als je 4 cent spaarde (zegeltjes) kreeg je er 6 cent voor terug (als het boekje vol was).
Misschien was dat met die drie-eenheid ook wel zo.
Als je in de één geloofde, kreeg je de anderen er bij en was je geloof extra sterk.
Ofzo.
Veel tijd om daar eens goed over na te denken had ik niet.
En vragen naar hoe het zat deed ik niet.
Op een gegeven moment was de betovering verbroken en viel ik van m’n geloof af.
Deed niet zeer.
Het leverde ook geen gevoel van vrijheid op want zo gebonden was ik blijkbaar niet.
Het enige verschil was dat ik de lange kerkzit niet meer hoefde mee te maken zonder daar over te moeten biechten.
Vanaf nu was ik verantwoordelijke voor mijn eigen gedrag.
En dat beviel me goed.
Al was dat soms lastig genoeg.
Daar hoefden de vader, de zoon en de heilige geest ook niet nog eens wat van te hoeven vinden.
Maar die boom.
Die brengt het even terug, dus weg is iets nooit helemaal.
En dat bevalt mij goed.
(Hans)
Ik ben vader en zoon
maar een heilige geest
ben ik tot aan vandaag
toch nog echt niet geweest
in dit land waar ook blinden en doven
kunnen horen en zien en geloven.
Ik weet niet wat het is
maar ik weet heel gewis…..
Ik kom al mijn tekorten te boven.