Ergens onderweg staat deze struik treurig te zijn.
Ooit stond er ook zo een in onze tuin.
In het begin dacht ik nog dat het blad zich in de loop van het jaar naar boven zou richten.
Naar het licht, naar de zon.
Dat gebeurde nooit.
Wel bleef het blad in de winter groen, wat ook wel mooi was,
maar ik kon er maar niet wennen aan dat treurige gehang.
Als we niet verhuisd waren, had ik de plant verwijderd.
Was ik deze plant, dan zou ik zeker in het voorjaar de behoefte hebben
aan vrolijkheid, blijdschap en licht.
In de zomer zou de vrolijkheid al weer een beetje gewoon zijn en dan liet ik mijn blad
voor wat het was.
In de herfst zou ik de behoefte hebben om het blad te laten vallen.
Want het afval geeft kans aan nieuw leven.
De winter zou ik besteden aan bezinning en nadenken over wat ik in het voorjaar zou gaan doen.
En dan als het voorjaar daar is…
Zo heb ik een ideaalplaatje van het jaar.
Een ideaalplaatje van het leven ook.
Inmiddels weet ik allang dat het leven gaat zoals het gaat.
Daar werd ik ooit verdrietig van maar nu niet meer.
Dus lieve plant, wees maar lekker zoals je bent.
Wil je je blaadjes het hele jaar laten hangen?
Prima.