Als ik aan krasjes denk wordt het al gauw denken aan krassen.
En krassen heeft een negatieve bijklank.
Bijvoorbeeld als het gaat om krassen op je (nieuwe) auto.
Of krassende kindjes op je nieuwe vloer.
Het geluid van krassende kraaien is ook niet fijn.
Ik hoor liever een merel of een lijster.
Maar als ik aan krasjes denk, dan verandert er meteen iets.
Krasjes zijn de eerste krabbeltjes van een kind.
Krasjes vallen altijd mee, waar ze ook te zien zijn.
Het zijn immers maar krasjes.
Als ik wat heen en weer race op internet, vind ik natuurlijk
heel veel informatie over krassen en krassen verwijderen.
Meestal gaat het om krassen op de auto.
Soms over krassen op je bril of op je telefoon.
Maar ik wil me eigenlijk helemaal niet verdiepen in krassen.
En ook niet in het verwijderen van krassen.
Hoewel als je ‘Oma weet raad’, raadpleegt krijg je enorm
veel tips over krassen en hoe die te verwijderen.
Ook krijg je inzicht in waar allemaal krassen en krasjes
kunnen ontstaan.
Voor deze oma geldt iets heel anders.
Het gaat om een klein krasje in het gezicht.
Een krasje toegebracht door een heel klein mannetje.
Te klein om te weten wat krasjes zijn en
te klein om te weten dat hij die kan maken.
Hij kan het wel als oma hem liefdevol op de arm heeft.
En hij zijn handjes uit steekt om oma’s bril te pakken.
En daarbij met zijn piepkleine nageltjes langs haar gezicht
gaat.
Piepkleine nageltjes die best scherp zijn.
En als oma later in de spiegel kijkt, ziet zij een klein krasje.
Een krasje om trots op te zijn.
Een krasje dat geen krasje op haar ziel veroorzaakt.
Nee, het is een krasje om trots op te zijn.
En dat er nog vele mogen volgen.
(Hans)
Langzaam verfraaien.
Ik ben niet in mijn sas
met een kras in mijn ziel.
Komt me echt niet van pas.
Voelt een beetje seniel.
Want mijn innerlijk komt dan
naar buiten
om er heftige flieren te
fluiten.
Laat mijn innerlijk langzaam
verfraaien
en de kras in mijn ziel dan
verwaaien.