Deze boomstam ligt er al een hele tijd.
Niet alleen dat wij dat weten omdat we er bijna elke dag lang lopen.
Maar je ziet het ook aan het laagje mos dat er op gegroeid is.
Zo mooi zachtgroen kleurend.
Uitnodigend om het aan te raken.
Je eraan te koesteren alsof het een zachte knuffel is.
Een aaibare boomstam.
En dan het feit dat ie over een slootje ligt.
Ook een uitnodiging om erover naar de overkant te lopen.
We staan er een poosje bij te kijken.
Want we hebben vandaag tijd zat.
Bezoekje aan een van de dochters ging niet door.
Vanwege testen en wachten op de uitslag daar.
Voor de zoveelste keer al weer een test.
Met hun kleintje in huis zijn ze voortdurend ziek(jes).
De ene keer wat meer dan de andere keer.
Maar af en toe lijkt het hevig en wordt er een test gedaan.
Tot nu toe steeds negatief gelukkig.
Maar omdat het bezoekje niet door ging wandelden we wat extra.
Dat was ook wel weer even nodig na twee dagen niet wandelen.
Dat is voor ons uitzonderlijk.
We hadden nog wel ’s avonds kunnen lopen maar dat is niet altijd leuk.
Waarom we niet wandelden?
De ene dag was een (klein) verjaardagsfeestje van de oudste dochter.
De andere dag was vanwege het festijn in Kielzog.
Waar Hans (samen met Henk en Tonko) een half uurtje invulde.
Het thema was ‘doorgaan’.
En alledrie de mannen gaan mooi door met waar ze mee bezig zijn.
Al jaren.
Een inspirerend thema voor mij.
Ook gewoon doorgaan met waar je mee bezig bent.
Dus een foto van de boomstam en hoe uitnodigend ook
we gaan niet naar de overkant.
(Hans)
Geveld door kettingzaag geweld.
Een groene jas van mos.
Een reus- een fiere houten held…
gesneuveld in het bos.
De zin zit niet in het gewin
van blank en bruikbaar hout.
Misschien zit het heel simpel in
een domme stomme fout.