Na al die geplande bezoekjes die even niet doorgingen,
ging ik even koffiedrinken bij dochter en kleinzoon Twan.
Even kindje in het echt zien.
Want hoe leuk de foto’s en filmpjes ook zijn:
in het echt is alles nog mooier.
En daar komt ze aan met Twan.
En wat ik zie zijn twee dochters.
Eentje van nu met eentje van vroeger op de arm.
Zo zie je maar dat jongetje/meisje op alle leeftijden en momenten
niet zo helemaal meisje/jongetje zijn als het lijkt.
Vaak doen de kleertjes en wat iedereen er van weet de rest.
Onze oudste dochter leek vroeger precies op een jongetje.
Volgens veel mensen dan.
Dat kwam vooral omdat ze stoere, makkelijke kleertje aan had.
Het was een buitenspeelkind en aankleden moest makkelijk en snel.
Voor haar dan.
Voor mij hoefde dat niet echt.
Ik had jurkjes in allerlei maten in de kast.
Maar daar kwam het niet echt van.
Al helemaal niet na die ene keer dat ze met haar
jurkje aan een boomtak bleef hangen.
De zoon onze oudste kan zo voor een meisje doorgaan.
Als je hem een jurkje aan zou trekken.
Maar dan Twan die de wereld ontdekt.
En oma is erbij.
We kijken uit het raam.
En alleen al het glas neemt al z’n aandacht in beslag.
Hij kijkt en voelt.
Legt z’n handjes er tegenaan.
En als er dan ook nog een auto voorbij komt,
is hij weer een minuutje in beslag genomen.
Omdat de auto ineens achter de bomen verdwijnt.
Dan weer het raam.
Tot er een fietser voorbij rijdt en ook achter de bomen verdwijnt.
Zo zijn we zomaar een dik kwartier verder.
Heerlijk om zo niet met de vaart van de wereld bezig te zijn.
Daar word ik vrolijk van.
Net als van deze prachtig struik, in de tuin van een lieve zus (en zwager).
Die nu weer in het land zijn.
Daar word ik vrolijk van.
(Hans)
Hoe zou het zijn om Twan te zijn?
Om weer zo’n kleine man te zijn?
Zo heerlijk niets van plan te zijn?
Nog niets kunnen verklaren
maar wel kunnen ontwaren?
Zo teer en zo geborgen!
Zo mooi en zonder zorgen.
Zo speels dat kind- zo teer bemind.
Zo liefdevol geborgen!