Zaterdag vindt mijn lief een uitslaapdag.
Eigenlijk kan hij elke dag uitslapen als hij wil.
Maar dat wil hij niet.
Dat vind hij nou weer verspilling van tijd.
En ja, die tijd, die draait maar door.
Ik kan er niet tegen leven, denk ik wel eens.
Dat denk ik niet altijd gelukkig.
De meeste tijd leef ik gewoon.
Al leef ik er niet op los.
Dat werd vroeger wel eens van mij gezegd.
Dat ik er maar wat op los leefde.
Voor mij was het meer een soort van overleven.
En dat is heel iets anders,.
Vind ik.
Dat er op los leven kwam omdat ik dingen deed die anderen niet deden.
Ik trouwde jong ondanks alle waarschuwingen dat ik te jong was.
Wat kon mij gebeuren, zei ik dan.
Ik trouw toch alleen maar.
Ik nam afscheid van een vaste baan en ging weer naar school.
Dat werd niet begrepen, door de meesten dan.
Ik besteedde mijn beetje geld in de kroeg.
Wel een gezellige bruine kroeg dan waar je elkaar
nog kon verstaan.
Ik scheidde ook weer jong.
Dat werd ook niet begrepen.
Ik kreeg een relatie met iemand die al kinderen had.
Die ook ging scheiden.
Dat werd ook niet begrepen.
Ook toen hoorden we vaak dat we er maar op los leefden.
Over het hoe en waarom werd niet nagedacht.
Werd ook niet nagevraagd.
We zouden het toch niet lang volhouden, was de gedachte
van de meesten dan.
Maar hoe langer we ‘het’ volhielden, hoe stiller het om ons heen werd.
Er scheidden meer mensen.
De kroeg zat er soms vol mee.
En al konden we elkaar wel verstaan,
er werd niet veel gesproken.
Wel gedronken, wat weer de uitspraak ‘er op los leven’, uitlokte.
Nou we leefden.
Al leefden we er niet op los.
Daarvoor was er teveel pijn en strijd en onvermogen.
Dus laat ik mijn lief op zaterdag lekker uitslapen zolang hij wil.
Hij is er voor een uitslaper behoorlijk op tijd uit.
En dan is de koffie al klaar.
Uitslapen loont!
(Hans)
Leef al lieve jaren lang
In de hof van ’t heden.
Tijd vervliegt hier met een gang
en dwaalt door het verleden.
Geen verwijt hier- wel wat pijn.
Ruimte voor herinnering
weemoed- deemoed- geen chagrijn.
Tot de finish: “On the wing! ”