Tijdens onze wandelingen ziet Hans altijd veel meer dan ik.
Hij ziet eerder dat er een roofvogel in de lucht cirkelt.
Dat er een reiger in de slootwal zit.
Een zwerm spreeuwen in de verte wolkt.
Soms hoor ik ineens geen voetstappen meer achter mij.
En als ik omkijk dan staat hij ergens stil om toch nog een foto te maken.
Ik heb daar veel voordeel bij.
Want als hij stil staat, wacht ik ook en kijk ik om mij heen.
Er is altijd wat te zien dat de moeite waard is om vast te leggen.
En dat niet alleen in de lucht.
Hij maakt mij opmerkzaam op plantjes en groeiseltjes in de berm.
En samen bestuderen we de bloemetjes en vragen ons af of we die al
eerder gezien hebben en of er al een foto van is.
Dat weet ik dan meestal wel.
Evenals de namen van de schepen die langs varen.
Dat onthoud ik dan weer.
Die namen doen mij denken aan mensen die ik ken.
Of als het om een Latijnse naam gaat, zoek ik de betekenis op.
Zie ik dan niets onderweg?
Jawel, ook nog veel maar andere dingen.
Wat mij intrigeert zijn vormen en lijnen.
Symetrie en asysmetrie.
Of een rijtje wilgen die in een doorkijkje tevoorschijn komen.
Maar de spin tussen de kiezels, had ik niet gezien.
Misschien was ik er zelfs bovenop gestapt als ik voorop had gelopen.
Maar deze keer had de spin geluk.
Ik bleef achter om een foto van een bloemetje te maken>
En Hans stond stil op het pad.
En samen keken we naar de spin, met het kruis.
Het leek op een steentje met pootjes.
Ik ging diep door de knieën.
Niet alleen uit eerbied voor de spin.
Maar ook om er een foto van te maken.
(Hans)
De wonderen liggen soms zomaar op straat
Links- rechts- voor en achter- gewoon waar je gaat.
Daar geeft dan een grote- bijzondere spin
een onverwacht antwoord op de vraag naar de zin.
Op zoek naar betekenis- wat dat ook is…
Op zoek naar vervulling- als troost voor gemis.