Ver weg of dichtbij.
Je weet het nooit met titels en soms kijk ik even of
ik de woorden goed schrijf. Ver weg zijn aparte woorden en dichtbij is één woord.
Dacht ik ook al wel maar toch…
Bij het nazoeken zag ik dat het ook een titel van een boek is, dat wist ik niet.
Ik ga de titel van deze blog niet wijzigen want ik heb de begrippen nodig.
We hadden de uitzending van Leven in muziek en wij luisterden er naar.
Jij in bed want je bent ziek (gelukkig al weer wat beter) en ik ernaast met
mijn ontbijtje.
Hebben we genoten?
Ja en nee.
Ja … want het is een goed verhaal geworden, met mooie vragen en gesprekken.
Met mooie muziek die jij hebt gekozen.
Nee… want we horen ook hoe kwetsbaar je bent (geworden) doordat
woorden er wel zijn maar niet willen komen op het moment dat je ze nodig hebt.
Dat herinneringen er wel zijn maar zich af en toe verstoppen zodat
het lijkt alsof ze er niet meer zijn.
Dan zijn de dingen ver weg en toch zo dichtbij.
En als ik ‘onze’ wandeling in mijn eentje maak ben je ver weg want je
kunt niet mee en ben je dichtbij want het is net alsof je toch achter me loopt.
En ik blijf even staan om wat eerst groei vast te leggen, de zomer is
nog ver weg maar de lente is dichtbij.
‘Ons’ kopje koffie bij de Mac drink ik alleen en de jongeman kijkt
op en vraagt of het klopt dat ik maar één koffie bestel.
Ja dat klopt, ik ben vandaag alleen.
Maar ik weet dat jij thuis op mij wacht en dat is niet zo ver weg
want de Mac is dichtbij ons huis.
Dus ver weg of dichtbij?
Doe maar dichtbij.