We hebben in het verre verleden een kermisbedrijf(je) gehad.
Dat was een hele ervaring waarover ik in mijn levensverhaal ook zeker zal verhalen.
Maar nu nog even niet.
We waren nog maar drie weken ‘op pad’ toen bleek dat ik zwanger was.
Dat was geen toeval maar de planning lag wat later in de tijd.
We hadden er niet op gerekend dat het zo snel zou lukken.
We woonden en leefden in onze tandem-asser en we hadden verder geen huis om op terug te kunnen vallen.
In mijn jeugdige overmoed, blij maar kotsmisselijk zag ik nergens een probleem in.
Alles zou wel goed komen en een baby paste overal wel bij want die was ja maar klein.
Van de week dacht ik eraan hoe we in die periode douchten.
We konden ons geen van beiden herinneren dat we een douch in de caravan hadden en aangezien we altijd onderweg waren, konden we ook niet ergens douchen.
Wij piekeren en denken hoe we dat dan deden.
We zullen vast iets aan het schoonmaken van onszelf gedaan hebben.
Ook hebben we geen beeld van bezoeken aan een verloskundige.
Ik had wel twee boekjes die ik zo’n beetje van buiten kende en waar ik soms wel en soms niet veel wijzer van werd.
Volgens mij kwam ik pas vanaf de zesde maand bij een verloskundige die het heel vreemd vond dat ik niet eerder was gekomen.
Dat vond ik dan weer vreemd want zo bijzonder was het voor anderen toch niet dat ik zwanger was?
Dat was mijn logica in die tijd.
Maar dat van dat douchen is verdwenen in de mist.
Ik zou het niet meer weten.