Mijn havermoutontbijtje staat op het vuur.
Ofwel op de inductiekookplaat.
Maar ik zeg nog steeds vuur want dat zit er ingebakken.
En inductiekookplaat is een mond vol, daar moet nog
een eenvoudiger word voor gevonden worden.
Dat ontbijtje moet ik wel in de gaten houden want
anders pruttelt de heleboel over de rand van het pannetje.
Nu ik het weer in water kook valt dat gelukkig mee.
Ik doe ondertussen andere dingen, zoals thee zetten en
fruit snijden en soms ben ik daar intensief mee bezig
zodat ik havermoutgepruttel niet hoor en dus het vuur
(de stand van de inductiekookzone) niet op tijd bijstel.
Deze ochtend hoorde ik wel gerommel en ik dacht dat
ik voor de eerste keer een aardbeving meemaakte.
De kat was ook een beetje in de war en die maakte
een gekke sprong, dus de baas (mijn lief) snapte het
ook niet en deed de kat er uit.
Toen keek hij op zij en vroeg heel droogjes of het
normaal was wat er in mijn pannetje gebeurde.
Alles viel op z’n plek.
Het gerommel was de havermout die kookte.
De kat was misschien geschrokken.
Zielig voor de kat.
Gelukkig geen aardbeving.
Ik liet de zielige kat weer binnen en beklaagde hem
uitvoerig omdat hij er onterecht uitgestuurd was.
Mijn lief die anders zo lief is, vond het volkomen terecht
dat hij de kat eruit gestuurd had.
Met de havermout op stand 1, de koffie zonder cafeïne in onze
nieuwe mooie kopjes, het fruit gesneden op de mooie
schoteltjes, de krant binnen handbereik, zonder een
beving maar met de kat onder de stoel, begon de dag aan zijn begin.
Ik zei nog wel even tegen de kat dat het niet terecht
was dat de baas hem eruit gestuurd had.
En vaag hoorde ik nog wat gemompel dat klonk als
volkomen terecht.
Daarna een dagje Grunnen.
(Hans)
Onnozele staart.
Als Hans over katten een keertje wat zegt
dan is dat natuurlijk volkomen terecht.
Hij heeft het al eeuwen gelaten
om nog met die beesten te praten.
Ze zijn niet te sturen en spreken geen taal
en hebben een niet te bevatten moraal.
Ze zijn zo ze zijn- flink moordzuchtig van aard
en hebben een volstrekt onnozele staart!