Ik had nog een foto in mijn bestand.
Eigenlijk heb ik wel meer foto’s in mijn bestand.
Mijn laptop zegt dat ik 79.118 bestanden in mijn map Afbeeldingen heb.
Volgens mij kan dat echt niet kloppen maar ik ga ze niet tellen.
Ik ben wel bezig om een uur per dag foto’s te sorteren, ordenen, bewaren of weg doen.
Dat weg doen lukt met mate want van bijna alle foto’s weet ik nog dat ik ze maakte,
waar dat was enzo.
Maar er moet iets gebeuren, dus doe ik alles weg wat dubbel is of vaag of nietszeggend.
En dat is ook weer een probleem want wanneer is een foto nietszeggend?
Een beeld zegt altijd iets.
En ook een mislukt beeld heeft een verhaal.
Misschien werd ik afgeleid, of drukte ik te vroeg of dacht ik dat het beeld het ideale beeld was en bleek even later dat niet zo te zijn.
En mislukte foto’s kunnen soms heel mooi zijn.
Juist omdat ze vaag zijn, scheef of niet volledig.
Dus het is nog wel even nadenken over hoe dit aan te pakken.
Er moet wel iets gebeuren want mijn laptop raakt anders vol en
daar zijn wel oplossingen voor maar ik heb het liefst alle foto’s bij de hand
ofwel in mijn laptop die ik het liefst altijd bij me heb.
Maar daar gaat het niet over.
Het gaat over het overgebleven paasei dat een bepaalde uitstraling heeft.
Een beetje hulpeloos eigenlijk.
Die oogjes die alle kanten opkijken en het mondje dat ontbreekt.
Wel een strikje en dat maakt het toch een gezichtje.
Jammer om het op te eten maar wel gedaan.
Het ei is weg maar het beeld blijft nog even.
En daarmee de herinnering aan fijne dingen.
Ook daar zijn foto’s goed voor.
(Hans)
Suikerzoet.
Dit paasei had een klap gehad.
Dat kan je soms gebeuren.
Het onheil bracht hem op dat pad.
Zoiets is te betreuren
Rondom zijn oog een doffe dreun.
Een meer dan ijzig harde kleun.
Ik kon hem niet bevrijden
en hielp hem uit zijn lijden.
Zijn inhoud smaakte suikerzoet
en kwam mij stralend tegemoet.
Het beste voor ons beiden.