En dan is het zomaar Pinksteren.
Dat betekent voor ons een familieweekend.
Dat is traditiegetrouw al heel lang zo.
Vorig jaar ging het niet door.
De reden zal bij iedereen bekend zijn.
Voor mensen die wat minder met maatregelen enzo bezig zijn, zal het verschil misschien minder groot zijn.
Maar ik ben iemand die wel met maatregelen bezig is, dus voor mij is het verschil heel
groot.
Dit jaar besloten we dat we wel een poging doen om een soort van bij elkaar te zijn.
We hopen op mooi weer zodat we buiten kunnen zitten.
En als het weer wat minder is dat we dan afspreken hoe we bij elkaar op bezoek kunnen
gaan.
Er zijn al wat mensen ingeënt.
Er zijn hier en daar kleine kinderen.
En voor ieder ander geldt: hou afstand.
Dat is voor ons als familie best lastig.
Niet dat we enorme knuffelaars zijn.
Maar wel als we elkaar een tijd niet hebben gezien.
Dan is er de behoefte om elkaar te laten weten en te laten voelen dat je er bent.
Dat je er mag zijn.
De Pinkstergroep is dit jaar wel erg klein.
Er zijn mensen die niet komen.
We wachten allemaal met smart op de prikken.
Twee prikken dan ook het liefst.
En tot die tijd houden we afstand en steken we de koppen niet bij elkaar.
Ik troost me met een zonnestraal af en toe.
En als het regent, zorg ik dat ik droog zit.
Ik hoor de anderen op afstand.
Soms is het genoeg om te weten dat ze er zijn.
Ik neem een voorbeeld aan de kruinen van de boom.
Zichtbaar dichtbij maar met gepaste ruimte ertussen.