We woonden op een woonboot(je) en al is dat al even geleden, de
herinnering is nog vers.
Het bootje heette Jantina en we waren er blij mee.
Het lag midden in Groningen en dat vonden we ook prima.
Af en toe dreven we wat heen en weer, dan ging er een grote boot
verderop door het kanaal.
Ook dat wende snel.
En in de winter kraakte het ijs om ons bootje als het vroor.
We hebben geleerd om het ijs rondom het bootje te breken.
Ook als het hard waaide lagen we behoorlijk te schommelen.
Dat wende nooit.
De herinnering is nog vers.
Dat is duidelijk geworden nu de flat vlakbij ons is gesloopt.
Ons huis staat af en toe te schudden en te schommelen
en de dreunen doen de balken kraken.
Het begint om kwart over zeven ’s ochtends als we met
een dreun het leven in geslingerd worden.
Daarna komt en gaat het de hele dag door.
Het lijkt alsof we weer op ons bootje zitten.
Alleen die dreef in het water.
Ons huis drijft niet, die hoort vast te staan.
Als een soort van beide benen op de grond.
Of in ons geval: de fundamenten moeten ervoor zorgen dat
het huis op de draagkrachtige ondergrond blijft staan.
Hij staat er ook nog wel.
Ondanks al het geschommel, gesteun en gekreun en het ‘woonbootgevoel’.
Alleen jammer dat er nu op allerlei plekken scheuren in de muren zitten.
Grote scheuren, kleine scheuren.
Dat went nooit.
Als er dan geen aardbevingsschade is dan is er dus sloopschade.
En voor de metingen wonen wij net een paar meter te ver weg.
Het kan dus niet dat er schade ontstaat.
Maar misschien houdt ons huis er niet van om gewiegd te worden.
En heeft het als protest hier en daar een scheur gemaakt.
We wachten af wat iedereen er van gaat vinden.
Dat went ook nooit.
(Hans)
Schommelen en scheuren
maar wat zal ik er om treuren
en wat zal ik er om zeuren
want het is al weer gebeurd.
Laat ze dus maar komen kijken
of de boel hier zal bezwijken
maar we zullen zelfs niet wijken
als het hier door midden scheurt.