Van alle stukjes die ik schrijf tel ik de woorden.
Ik zie dat sommige stukjes best lang zijn.
En dan neem ik me voor om ze in te korten.
Ik streep en schrap maar voeg ook toe omdat
anders het verband verdwenen is.
Soms wordt een stukje daardoor nog langers dan dat het was.
Dan lees ik alles nog weer eens over en kijk
of er nog iets weggelaten kan worden.
Soms kan dat makkelijk.
Alleen gaat het dan om een herhaald voegwoord waarvan er
één weg kan.
Dat schiet niet op.
Soms lees ik het stukje door en ben aan het eind
voor ik het in de gaten heb en voor ik ook maar een
woord heb verwijderd.
Dan denk ik aan mijn opleiding(en) waar mijn
studiegenoten zuchtten bij het zien van mijn
ingeleverde werkstukken die zij moesten beoordelen.
Ik zei er dan altijd bij: het lijkt lang maar leest makkelijk.
En meestal kreeg ik de bevestiging daarvan.
Het commentaar was ook wel: je bent niet lang van stof,
je hebt gewoon veel te vertellen.
Dat heb ik altijd als een compliment ervaren.
Zo lees ik mijn stukjes van een jaar geleden terug
en denk ik af en toe: Wat kort.
Er staat dan zoveel niet in wat er wel in had
kunnen staan.
Ook weer jammer.
Hoewel ik de enige ben die weet wat er niet staat.
Zo bedacht ik ook dat ik over bepaalde zaken ook niet
of heel weinig schrijf.
Dat zijn zaken die in mijn dagnotities voor het oog
van de wereld verdwijnen en die misschien ooit
tevoorschijn zullen komen.
Een beetje zoals we als mensen zijn.
Aan de buitenkant zie je wel een beetje hoe iemand is
maar van de binnenkant blijft het giswerk.
Dit stukje is 292 woorden zonder deze laatste zin.
Met deze laatste zin is het 307 woorden.
En hoe meer ik er over zeg hoe langer het weer gaat worden.
(Hans)
Niet verstandig.
Geschreven woorden die
een oordeel vellen.
Ze staan er soms al
voordat je ze ziet.
De schade is dan soms
niet te herstellen.
Dus raadzaam en verstandig
is het niet.