hansvanderlijke.nl

Onze kleinzoon Twan houdt hele verhalen tegen ons.
Nou eigenlijk niet tegen ons in het bijzonder.
Eigenlijk praat hij tegen alles wat hij tegen komt.
Het ene moment is dat een stoffen wortel en
het andere moment een kunststof aubergine.
En vervolgens praat hij tegen de kleine pannetjes
waar alles in komt en er net zo snel weer uitgaat.
Zo kun je in de kleine keuken hele gesprekken voeren.
Ook de bekertjes en de lepeltjes nodigen uit tot gesprekken.
En vervolgens even verstoppen achter het keukentje
en afwachten of wij hem ooit zullen vinden.
En wonder boven wonder, wij vinden hem altijd.
Zo gaat de dag in sneltempo voorbij, bijna nog sneller dan
dat we gewend zijn en dat was al snel.
Kon ik die klok maar even stil zetten zodat de jaren
ook af en toe even stil staan.
Ik weet gelukkig wel dat tijd snel gaat als je
voldoende voldoening (mooie volle woorden vind ik)
in wat je doet en wat je bezig houdt.
En daar weten we wel raad mee.
En in de nacht ben ik bezig met wat komen gaat.
De tent waarmee we naar Noorwegen gaan, heb ik al
21 keer opgezet en het lukt altijd.
De zon scheen, er was weinig wind en ik was super handig.
Ik hoop dat dat straks ook zo is.
En als dat niet zo is?
Ja dan wordt het nog hetzelfde liedje, alleen dan
met een regenjas aan.
En alles wat nat wordt kan immers ook weer droog.
Dus…
Ik hoef die tent niet in mijn dromen op te zetten.
Waarom ik dat dan toch doe?
Geen idee!
Misschien omdat het helpt want al dromend ontdek ik ook of er nog
iets ontbreekt.
Hoewel ik dat de volgende ochtend niet meer weet.
Nuttig?
Niet echt.
Leuk?
Dat wel.
Zin in?
Zeker weten.

(Hans)
Het kost wat.
Ons kleinkind heeft het woord geleend
en ieder woord is welgemeend.
Het klinkt als: Ditten- datten!
Dus echt nog niet te vatten!
Hij weet onder het praten
een fikse wind te laten.
Geen oostenwind- geen westenwind
maar van een kind zo teer bemind.
Het vergt wat maar het doet geen pijn.
want het is meer dan het kan zijn.