De twee bomen daar in de verte stralen een
rustig samenzijn uit.
Een soort van verbondenheid die al jaren duurt.
Je ziet dat het twee aparte bomen zijn maar toch
is het een eenheid.
Voor mij zijn het niet zomaar bomen.
Het zijn levende individuen die heel wat
meegemaakt hebben.
Heel wat voorbij zien komen.
Heel wat te horen gekregen.
Ze doen mij denken aan ons.
Zo lang al samen, zoveel meegemaakt maar
toch ook altijd eigen gebleven.
Een beetje vergroeid maar niet in de kern, alleen
aan de buitenkant omdat je zo dicht bij elkaar leeft.
Je kent veel gevoelens van de ander, je herkent er
ook heel veel.
Je weet wat de ander leuk en fijn vindt.
Je weet ook dat je er niet als vanzelfsprekend vanuit moet
gaan dat je alles van de ander weet.
Je blijft dus altijd vragen, overleggen, praten.
Want door ervaring veranderen je ideeën en gevoelens.
Dat is groei.
En zoals de kruinen van de bomen naar elkaar toe groeien
groeiden wij ook naar elkaar toe.
En de eigenheid is gebleven, dat zijn de wortels.
Dat maakt ons uniek.
En wat is het fijn om bij elkaar te zijn.
Dat ervaar ik dan als ik kijk naar die twee bomen
daar in de verte.
Laten we zuinig zijn op de natuur.
Op elkaar.
En op iedereen die we liefhebben.
Dat zijn er best veel.
(Hans)
Bonte bootje.
We zijn als met elkaar vergroeid
en steeds nog vaak als onvermoeid.
Maar alle goede wil ten spijt….
ons tweespan vraagt om goed beleid
van jou en mij- van allebei.
Van voor naar achter en opzij.
Dat doet al vele jaren
ons bonte bootje varen.