We fietsen langs het mooie kerkje van Marssum.
De kerk is open en dat is altijd een uitnodiging om
even naar binnen te gaan.
En hoeveel kerken we ook al hebben gezien,
ze blijven uniek en bijzonder.
Vooral ook de kleine kerken hebben mijn speciale aandacht.
Juist door hun eenvoud kan ik me beter verplaatsen
in de tijd en de waarde van een kerk voor gelovigen.
Als er teveel pracht en praal is, heb ik al snel gedachten
over het nut van zoveel pracht en praal.
En ook ten kosten van wie en wat het dan tot stand gekomen is.
Vaak in tijden dat er veel armoede en gebrek was
voor de meeste mensen.
Vandaar dus dat ik mij meer verbonden voel met kleine
eenvoudige bouwsels.
En deze kerk of dan eigenlijk dit kerkje vind ik ook door
de ligging heel speciaal.
In de weidsheid van het Groninger landschap,
staat het er fier en toch bescheiden.
En van binnen is het helemaal een verrassing.
De versierde banken brengen gedachten naar
boven aan trouwerijen en feesten.
Ik zou nog wel willen trouwen in deze kerk.
Met de zon door de ramen.
De banken met tule versierd.
Ik zie mijn familie en vrienden er zitten.
En ik zie ons door de deur naar binnen schrijden.
In vol ornaat en met een big smile op onze gezichten.
Zullen we nog een keer?
De vraag blijft achter in het mooie kerkje.
Het antwoord blijft ook achter in het mooie kerkje.
(Hans)
Zin en zon en aarde.
Het staat er al sinds duizend jaar
en houdt zich trots omhoog aldaar.
De stilte ruist haar eigen taal
over dit wonderlijk verhaal
van nu- maar ook verleden tijd .
Een knipoog van de eeuwigheid.
Een zoektocht naar de waarde
van zin en zon en aarde.