Soms zijn de dagen een beetje wazig en in plaats van dat de wazigheid
afneemt in de loop van de dag, neemt hij alleen maar toe.
Dat komt denk ik door al het snot dat zich in mijn holtes verzamelt.
Voorhoofdsholte, bijholten, en dan zijn er ook nog buizen van Eustachius
die gevoelig zijn, een keelholte die zich kan vullen enzovoort.
Logisch dat ik zo moe ben van al die drukte in mijn hoofd.
Dat veroorzaakt druk en daarvoor is het dan weer nodig dat ik
een paracetamolletje neem om nog enigszins op de been te blijven.
Het liefst zou ik de hele dag in bed blijven maar met al die
verstoppingen is dat geen pretje.
Dus vermaak ik mezelf en Hans door de documentaire over de
Beatles te zien en eentje over Dolly Parton.
Nooit geweten dat Dolly zoveel geschreven heeft terwijl ik
heel veel nummers wel ken.
En als je niks anders kunt dan is zo’n prachtig beeldscherm een uitkomst.
Hans is ook verkouden, hij hoest meer en ik heb meer snot.
Gelukkig deden we geen wedstrijdje en willen we graag
allebei weer snel fit zijn.
Maar dat snel is er niet bij.
Wel in de vorm van een snel-zelftest want je weet het toch maar nooit.
Overtuigender negatief kan niet.
Midden in de nacht ben ik even wakker en zie op de wekker dat ik
voor het eerst weer een paar uurtjes heb geslapen.
Een bezorgde man naast mij zegt dat ik naar de dokter moet
want ik lag eng en griezelig te snurken.
Dat krijg je wanneer je nooit snurkt.
Ik stel hem gerust, het is verkoudheid en dat duurt even voor het over is.
Ik voel me al een stukje beter nu ik geslapen heb.
Hij valt weer rustig in slaap en ik?
Ik doe mijn best om niet te snurken en droom over
het voorjaar.
Weg met die kale toestand, groei en bloei moet er weer komen!
Er moet weer gewandeld worden maar eerst nog maar even
een paracetamolletje en rustig aan.
(Hans)
Zo zonder paracetamolletje
is het nog lang geen lolletje
en ligt nog alles stil.
Ik voel me als een tolletje.
Als een verdrietig drolletje
maar weet wel wat ik wil.
Ik wil liefst op een holletje
en met mijn boze bolletje
op doorreis naar April.