Nog even uitwaaien op de dijk bij de Eemshaven.
Met zicht op alle industrie, de windmolens, een groot
cruiseschip en de Borkum ferry.
De ferry naar Noorwegen ligt er niet, die is onderweg.
De trein van Groningen naar de Eemshaven komt
ook nog even voorbij, dat is dan weer de aansluiting
op de Borkumlijn.
Al met al een bedrijvige bedoening hier en wij
denken aan de tijd dat hier niets was.
Alleen een dijk, een kwelder en het wad.
Soms kan ik naar die leegte verlangen, hoewel
ik dat gevoel vroeger niet had.
Ik was me er niet van bewust dat het leeg was.
Het was voor mij gewoon dijk, kwelder, wad, waddenzee.
Een mooie plek om een middagje heen te gaan, op de dijk
te zitten en wat meegebrachte broodjes of koekjes te eten.
Ik weet ook hoe erg ik het vond toen de eerst rij windmolens
geplaatst werden maar ik weet niet wanneer dat is geweest.
Alleen dat veel mensen er even naar gingen kijken.
En ik vond het niks, ze namen ruimte in en verstoorden
de stilte en het zicht op niks.
Nu loop ik op de dijk en tegen de donkere lucht steken
de molens mooi af en ik vind het nog steeds niet
echt mooi, ik ben me wel bewust van de energie die
ze opleveren.
En ik ben niet zuinig met energie.
Ja wel met de thermostaat en ook met douchen, wassen en drogen.
Ook de verlichting is led maar ondertussen heb ik wel
mijn laptop, telefoon, e-raeder, iPad en e-bike die allemaal af en toe
opgeladen worden.
En dan de fotobestanden nog die ook met backups
nogal wat ruimte innemen.
Dus accepteer ik de molens en zo tegen de donkere achtergrond
heeft het wel iets.
(Hans)
Eemshaven is een ferme rots.
Voor Groningers de heuse trots
voor dapperen en braven.
En echt geen ledig niemandsland
maar wel voor naar de overkant
een grote fraaie haven.
De schapen keutelen hun spijs
en mekkeren heel wereldwijs
en staan zichzelf te laven.
Ze stappen eensgezind omrond
heel dapper door hun eigen stront
en mekkeren en dragen hun lot
met welbehagen.