De tuin zouden we bescheiden houden, zeiden we toen we
in het nieuwe huis gingen wonen.
Niet meer zoveel tuin, meer gras en wat struiken.
In het begin lukt dat heel aardig.
Er was genoeg te doen dat om aandacht vroeg.
En we werden toch een dagje ouder?
Dan is het toch goed om rustig aan te doen?
Dat is ook wel zo, dat rustiger aan gaat vanzelf.
Daar hoeven we geen moeite voor te doen.
Het voordeel is dat we alle tijd hebben om het rustig aan te doen.
Dus kunnen de dagen zich vullen met rustig aan doen.
En dat voelt nu weer niet rustig.
Want we willen nog wel wat.
Eigenlijk willen we best wel veel.
En doen we rustig best wel veel want een dag duurt
altijd nog 24 uur en we hebben minder slaap nodig dus…
Zo is het grasveld, heel rustig, stukje bij beetje weer
wat afgeplagd en omgespit.
Een bordertje hier, een bordertje daar en omdat er nog
wat plantjes over ware, nog een randje erbij.
En omdat we bepaalde planten nog mistten, nog
een klein stukje erbij.
Al met al wordt het een echte tuin, zo één waarvan we
dachten dat we die niet meer zouden aanleggen.
En het is genieten om er in te werken en om
alle plantjes die we ooit hadden weer terug te zien.
Een soort van hernieuwde kennismaking.
En het onderhoud?
Doen we rustig aan, elke dag even kijken en even wat doen
en vooral kopjes koffie of thee drinken, broodjes eten met
zicht op al dat moois wat er aan gaat komen nu de tulpen zijn uitgebloeid.
Zolang wij er zijn, is er een tuin en wat kan
groei ook mooi zijn.
(Hans)
Ontwaken.