Een hele tijd geleden heb ik een keer een weekendje weg geboekt.
Bijna de hele maand maart heb ik gedacht aan hoe perfect
het weer was voor een weekendje weg.
Heerlijk zonnig, wat koud in de wind maar warm in de zon.
Fijn weerjte om er op uit te trekken.
Alleen was het nog niet zo ver.
Nu wel en het is kouder dan in de maand maart,
het is natter dan in de maand maart en
onderweg hier naar toe sneeuwde het.
Een fantastisch gezicht, die sneeuwjacht want het
waaide er ook ineens bij.
Het/de Saharastof is nu wel van de auto af.
En wij lopen een beetje kleumend door het plaatsje waar we verblijven.
Afzeggen?
Nee echt niet.
Weg is weg, mooi weer of niet.
In de boekhandel koop ik een boek van Pieter Waterdrinker.
Niet alleen vanwege zijn naam en vanwege het feit dat ik graag
water drink.
Hij schrijft gewoon heel erg goed (vind ik).
De komende dagen ga ik dus lezen.
Niet met de ereader maar uit een boek van papier.
Heerlijk vooruitzicht.
En vanwege de miezer en de natte sneeuw, drinken
we ergens koffie met een schaaltje lekkers erbij.
Nou dat was een lekker schaaltje lekkers.
Zo lekker dat we dat maar niet elke dag moeten gaan doen.
Ons gesprek tijden het snoepen gaat over wat we willen,
wat we nog kunnen en wat we niet meer kunnen.
En bij wat we kunnen telt dat we dat dan ook doen.
En bij wat we niet meer kunnen telt dat we dat niet
spijtig vinden.
Het gaat dan vooral over reizen naar het buitenland.
Dat zal niet meer gaan.
Niet omdat we dat fysiek niet zouden kunnen maar
omdat we kwetsbaar zijn geworden in het oplossen van
onverwachte problemen.
Samen zijn we sterk maar als er met één van ons iets gebeurt
zijn we niet meer zo sterk als we waren.
Erg?
Valt mee.
We hebben de reizen gemaakt die we wilden maken.
Wat we nu willen is tevreden zijn met wat er is.
Met wat er kan.
Met wat we doen.
En dat stemt weer heel tevreden.
En de sneeuw?
Net zo wit als in de winter.
Maar het hoeft nu niet meer.
De voorjaarsbloemetjes staan er een beetje bij te kleumen.
Wij ook maar wij hebben warme koffie met lekkers.
(Hans)
Zoete dromen.
Heb ik gedaan wat ik moest doen?
Zo niet- waar wringt hem dan de schoen?
Helemaal nergens want ik hou niet zo van
wringen.
Laat mij het leven vieren- laat mij dansen-
zingen.
Wat moet dat moet- daar wil ik heus niet aan
ontkomen
maar laat mij ook mijn stoute en mijn zoete
dromen.