Vol zomer is altijd mijn favoriete jaargetijde geweest.
Geweest, want ik merk dat het dit jaar anders is.
Alles staat in volle bloei maar je ziet tekenen van vergane glorie.
Hier en daar al weer wat dorrig, wat bruinig, wat pluizig, wat verwaaid.
De volle zomer is de volwassenheid met de eerste tekenen van licht verval.
Dat wil zeggen: Niet alles is geworden zoals je het bedoelde.
Gelukkig blijft er wel genoeg over.
En richting herfst wordt alles nog een keer mooi, komen er kleuren die er niet eerder waren en ook al sterft het allemaal af, het lijkt alsof het bloeit.
De winter: denk ik nog even niet aan.
Hoewel mooie zonnige winterse dagen met sneeuw en ijs wel de moeite waard zijn om een gedachte aan te wijden. Bij deze dus.
Maar goed, jong, nieuw leven nodigt uit tot liedjes zingen.
Ik begin met goede moed en ontdek dat ik heel veel liedjes ‘even’ vergeten ben.
Het wordt tijd voor een opfriscursus.
Misschien een zanggroepje voor oma’s op starten.
Of ik kan op zoek naar een boek bij de kringloop met liedjes van vroeger.
Bijzonder is dat ik heel veel beginregels wel weet maar het vervolg verhaspel.
Ik maak wel weer hele nieuwe liedjes want als ik zing voor mijn kleinzoon zing ik wel gewoon door ook al is het anders dan het eigenlijk hoort.
Hij weet het nu toch nog niet.
Dat komt nog wel.
En dan roept hij dat oma het fout doet.
Dan zingt hij hoe het wel moet.
Daar verheug ik me nu al op.
Net als op de pluizen van de distels die volgend voorjaar zorgen voor prachtige bloeiende planten.
Alles verwaait maar het nieuwe is in de maak.
(Hans)
Ik lap de seizoenen
soms wat aan mijn schoenen
en wandel in maart op sandalen.
Fatsoenlijke schoenen
zijn als om te zoenen
maar nauwelijks nog te betalen.