Je zingt weer.
De klanken van de gitaar en de woorden dwalen weer door ons huis.
Af en toe hoor ik een regel en kom ik terecht in andere tijden.
Soms tijden van weleer.
Soms blijf ik in het heden en soms werp je een blik in de toekomst.
(Waarom zie ik dat nou weer zo beeldend voor me).
Die toekomst gaat af en toe over jou en mij.
Maar soms is het niet duidelijk over wie van ons beiden de toekomst gaat.
Dan verwoord je als één van ons beiden er niet meer is, wat de ander dan zal doen.
Of eigenlijk wat jij zal doen als jij als eerste gaat en wat jij zal doen als ik als eerste ga.
Het is natuurlijk ook door deze bijzondere maand dat dit lied extra blijft kleven.
Drie mensen in onze directie nabijheid die er niet meer zijn.
En toch een feest te vieren omdat het leven wel doorgaat.
Jouw lied is troostrijk.
Want jij zingt erover dat je zult wachten op mij als jij als eerste ‘gaat’.
En ik weet dat ik op jou zal wachten als het andersom is.
Je wacht ‘om de bocht’ en hoeft mij niet te zeggen welke bocht.
Dat zal ik dan gewoon weten.
En we zullen dan samen onze weg vervolgen, zoals we dat al zolang doen.
Zo zong je ook ooit: Kom we dromen door de tijd, op ons hemelsbreed tapijt.
Ook zo’n mooi beeld.
En hoe mooi die beelden ook zijn, ik hoop dat je er nog vele zal kunnen maken.
En dat de klanken en de woorden nog lang door ons huis mogen dwalen.
Je zingt weer.
(Hans)
Jij manipuleert niet…
jij zegt wat je denkt.
Zoekt waarheid en klaarheid
opdat het niet krenkt.
Ik ken je- zo ben je…
met heel veel begrip.
Je bent me er eentje- zo eentje
met stip !