hansvanderlijke.nl

We hebben de Schotse hooglanders al een tijdje niet gezien.
Komt zeker door het slechte weer van de laatste tijd, dachten wij.
Hoewel het wel warm is (te warm) is het ook soms erg nat en winderig.
Soms net op het moment dat wij willen lopen.
Dan stellen we het uit maar we stellen het zelden af.
Zo hebben we al een paar keer een avondrondje gelopen.
Beetje door onze stad langs allerlei straatjes waar we niet vaak komen.
Ook bij avond is Appingedam mooi.
Al die smalle straatjes, het licht vanuit de huizen en het
gevoel dat je wilt lopen maar dat je ook gezellig in huis wilt zijn.
Net als al die anderen die nu ook lekker in huis zitten.
Dat is natuurlijk ook maar een idee want ik heb geen weet van wat
er zich in al die huizen afspeelt.
Maar toch.
Van de week was het echt warm en scheen de zon.
Wij liepen ’s middags en ik verwachtte de Schotse hooglanders te zien.
Ze waren er niet.
Dat vonden we een beetje raar dus liepen we om het gebiedje heen
waar ze altijd zijn.
En na goed speuren zag ik ze liggen.
Lekker in de zon en een beetje verscholen achter de bomen.
Hun kleuren geheel opgaand in de kleuren van de herfst.
Aan de andere kant zagen we er nog eentje.
De big boss zei Hans, wat een Sjonnie.
Tot we dichterbij kwamen en bleek dat het geen Sjonnie was.
En daar liep ik de rest van de wandeling over na te denken.
Waarom we Sjonnie zeggen als we iets groots bedoelen.
En als blijkt dat het geen mannetje is maar een vrouwtje wat zeg je dan?
Grote Sjaan, heb ik er van gemaakt.
Dat klinkt wel lekker.
Al met al was deze wandeling in de zon een kadootje.
Wel veel te warm gekleed.
Ik met mijn jas over de arm en Hans thuis een droog shirt aangetrokken.
De stand: 10.896 stappen.

(Hans)
Er stond een grove lieve meid
van rond de duizend pond.
Een ros- een prachtige kolos.
Niet lieflijk maar wel lekker lui
en oer en oer gezond.