In een artikel over iemand kwam ik deze uitspraak tegen.
Dat iemand een fenomenaal levensverhaal heeft.
Of heeft gehad.
Of heeft geschreven.
Het jammere is dat ik nu niet meer weet waar ik het heb gelezen.
Ook niet over wie.
En al helemaal niet meer weet wat er fenomenaal was aan dat levensverhaal.
Waarom ik het heb genoteerd weet ik nog wel.
Dat fenomenale en dan in verband met levensverhaal.
Of misschien is het andersom.
Dat ik levensverhaal oppikte en daarbij fenomenaal noteerde
omdat dat erbij stond, als bijvoeglijk naamwoord.
En dat levensverhaal spreekt mij weer aan omdat ik bezig
ben met het verzamelen van al mijn aantekeningen, notities en dromen.
Nu ook begonnen met het doorspitten van oude agenda’s om
een aanvulling te reconstrueren op wat ik schreef.
Wat deden we in die jaren.
Met wie hadden we contact.
Hoe vulden we onze dagen.
Of het wat oplevert?
Soms.
Ik zie dat we in de tijd dat we geen werk hadden,
het heel druk hadden met van alles en nog wat.
Veel vrijwilligerswerk deden.
Veel voor dorp en school deden.
Speel-o-teek, peuterspeelzaal, ouderraad, medezeggenschapsraad,
Groen Links, toneel, koor, jeugdtoneel, Feestelijke ouderavonden.
Verder zelf muziek maken, optreden, cd produceren.
Ondertussen kindjes opvoeden, zwemles, gym, voetbal, muzieklessen, judo, ballet.
Rollen vervullen als voorzitter, secretaris, penningmeester.
Heeft dit zin?
Soms.
Het verklaart af en toe bepaalde aantekeningen in mijn dagboeken.
Of een uitleg hier en daar een droom uit die tijd.
Maar of mijn leven nou fenomenaal is te noemen?
Valt mee.
Ik zou niet zomaar zeggen dat mijn leven verbazingwekkend,
buitengewoon of verwonderlijk is verlopen.
Ik zie wel dat we altijd veel hebben gedaan.
Veel voor een ander maar ook genoeg voor onszelf.
Nog maar even doorgaan dus.
(Hans)
t Is duikelen en struikelen
met al die fenomenen.
Ze trappen op mijn ziel
en ze schamperen mijn schenen.
Ik duikel en ik struikel
over al dat fenomeen.
Waar moet ik met die horden
fenomenen dan wel heen ??