Ik verzamel al jaren foto’s van dode bomen.
Ze staan opgeslagen in de computer in het ‘dode-bomen-mapje’.
Niet omdat ik van de dood hou.
Die is weliswaar onvermijdelijke maar van mij mag dat nog even duren.
Waarom dan wel?
Dode bomen doen me denken aan leven.
Ze staan of liggen vaak temidden van alles wat groeit en bloeit.
Geven voedsel aan de bodem, aan paddenstoelen en aan beesten en beestjes.
Niet echt de dood vertegenwoordigend dus.
Een dode boom die zo fier rechtop tegen het groen van zijn soortgenoten staat,
ontroert mij.
Zo dood en toch zo levend.
Misschien is dat hoe ik herinnerd wil worden.
Als iemand die er zichtbaar en voelbaar niet meer is maar waarover nog
vaak een keer gesproken wordt.
Een foto van een dode boom is een eerbetoon aan het leven.
Hij was er, hij was mooi of als het een zij is: Zij was er en zij was mooi.
Maar over wat er na je dood over je gezegd wordt, heb je niets te zeggen.
Ook niet bij leven trouwens.
Er kan nu ook van alles over je worden gezegd.
Gelukkig weet je dat meestal niet.
Want het wordt niet vaak in alle openheid tegen je gezegd.
Dat is best een beetje raar.
Want waarom zeg je dan iets over iemand?
Of is het zo dat je het eigenlijk over jezelf hebt?
Wie zal het zeggen.
De dode boom niet.
Die heeft het vermogen om daar te staan alsof hij ons bekijkt en
ook alsof hij iets over ons denkt en dat wil zeggen.
Ik hoop dat hij naar mij kijkt zoals ik naar hem.
Respectvol en liefdevol.
(Hans)
Leven is het krijgen – nemen – nam –
genomen.
Dood is zwijgen – zwijgen als van
dode bomen.
Maar de stilte is als ruis
Ver van huis – maar toch wel thuis
en het wachten is op al wat er kan komen.