We liepen de wandeling in een druilerig regentje.
Ofwel een motregentje waar je toch nog wel behoorlijk nat van werd.
Dus mochten we ons van ons trakteren op een 65+ koffie bij de Mac
met deze keer een chocoladekoek erbij want we waren toch zo flink.
Flink om te wandelen terwijl het mottig regende en wij toch
wandeling maakten van ongeveer 9000 stappen.
Die stappen tel ik nooit mee want ik raak al snel de tel kwijt
en dan klopt het niet meer.
De stappenteller doet het voor mij, hoewel we dezelfde wandeling
soms in meer of minder stappen maken.
Ik ben er nog niet achter gekomen waar dat aan ligt.
Of we per keer ongelijke stappen zetten.
Grotere stappen of juist kleinere.
En het gaat natuurlijk ook niet om de stappen.
Het gaat om wandelen.
Om bewegen.
Ook als het niet te hard regent.
Dus motregen valt niet onder echte regen, volgens ons.
Maar een beloning hoort er dan bij.
Thuis hebben we ook koffie maar we mogen graag eventjes
‘ergens’ koffie drinken en dan met ‘iets’ er bij.
Dus voelden we ons een beetje druiloorachtig door de
druilerige regen en genoten we van de koffie
met ‘iets’ er bij en zeiden we:
een kniesoor die daar op let.
En ja toen vroegen we ons af of er nog meer oren
zijn die iets te zeggen hebben over wat we doen.
Nou een zoektochtje levert zoveel op dat ik heel 2023
vooruit kan.
En hoewel ik wel vooruit wil doe ik dat niet
met mijn oren.
Ik ben geen domoor.
En ook geen druiloor.
Zelfs geen kniesoor.
(Hans)
Met mijn druiloren ben ik geboren.
Ze zitten waarachtig van voren.
Mijn flaporen flapperen dapper.
Vooral in de stoel bij de kapper.
Mijn kniesoren laten mij kniezen
en zelfs in de zomer bevriezen.
Dan laat ik mijn druiloren huilen
en pruttelen- schuilen en pruilen.